Το ασχημόπαπο

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σ' ένα καταπράσινο αγρόκτημα μια πάπια. Καθόταν   σε μια μικρή φωλιά,κάπου μέσα στο αγρόκτημα αλλά κοντά στις καλαμιές της λίμνης, μακρυά από τα άλλα ζώα, για να έχει ησυχία, περιμένοντας να έρθει η ώρα να γεννήσει τα παπάκια της.  Κάθε μέρα καθόταν ώρες ολόκληρες πάνω στα αβγουλάκια, τα ζέσταινε και περίμενε πως και πως, να βγουν από μέσα τους τα μικρά της.

Ώσπου μια μέρα, τα αβγά άρχισαν να ραγίζουν κι από μέσα ξεπρόβαλαν όμορφα, κίτρινα πουλάκια. Η πάπια καμάρωνε τα παιδάκια της, αλλά κοιτούσε με ανησυχία ένα αβγό που δεν είχε ακόμα σπάσει.

Όταν έσπασε, από μέσα δε βγήκε ένα κίτρινο πουλάκι, όπως τα προηγούμενα! Η πάπια,  κοίταξε με περιέργεια αυτό το πλασματάκι που είχε γκρίζο τρίχωμα και ήταν πιο άσχημο απ τα άλλα .

-Βρε, λες, αυτό το αβγό να μην ήταν δικό μου; Σκεφτόταν η πάπια, καθώς καμάρωνε τα άλλα παιδιά της.-Μπα, αποκλείεται κι αυτό δικό μου είναι, απλά καθυστέρησε να βγει και είναι ταλαιπωρημένο. Θα φτιάξει με το καιρό, σκέφτηκε και αποφάσισε, να το αγαπάει κι αυτό, σαν τα υπόλοιπα παιδιά της.

Έτσι, όταν πέρασαν λίγες μέρες, η μητέρα πήρε τα  παπάκια  της και άρχισαν να τριγυρίζουν στο αγρόκτημα, για να τους μάθει το χώρο. 

Όλα τα παπάκια σεργιάνιζαν στη σειρά, πίσω από τη μαμά τους, που καμαρωτή, έδειχνε στα άλλα ζώα και στις φίλες της,  τα καμάρια της.

Περήφανη άκουγε τα σχόλια των άλλων, για το πόσο όμορφα ήταν τα παιδιά της, πόσο λαμπερό φτέρωμα είχαν, και τι ωραία και ζωηρά ήταν όλα τους.

Ξαφνικά όμως έπεσε σιωπή! Τη σιωπή διαδέχθηκαν δυνατά γέλια.

Όταν στράφηκε να δει τι συνέβαινε, διαπίστωσε ότι όλοι κοίταζαν ένα γκρίζο πουλί στο τέλος της γραμμής, που στραβοπατούσε και προσπαθούσε απεγνωσμένα, να προλάβει τα αδελφάκια του και τη μαμά του.

Και όλοι γελούσαν και έλεγαν:

-Καλέ κοιτάξτε αυτό το άχαρο πουλί!Κοιτάξτε τι απαίσιο γκρίζο χρώμα έχει!

Και πόσο αδέξιο είναι, έλεγε κάποιος άλλος!Και τι κακάσχημο που είναι, φωνάξανε όλοι μαζί!

Η δόλια η μάνα, λυπήθηκε το τελευταίο της παιδί, που άκουγε όλα αυτά, και βιάστηκε να το υπερασπιστεί, λέγοντας ότι ταλαιπωρήθηκε μέχρι να βγει από το αβγό, και θα ομορφύνει σαν τα αδελφάκια του με το καιρό.

Το κακόμοιρο το πουλάκι, πήγε κοντά σε μια λακκούβα με νερό και κοιτάχθηκε.

Κοίταξε και τα αδελφάκια του, και διαπίστωσε για πρώτη φορά την ασχήμια του.

Γέμισε στενοχώρια η ψυχούλα του, και έφυγε προς τις καλαμιές της λίμνης.

Οι μέρες περνούσαν, τα παπάκια έπαιζαν χαρούμενα στο νερό της λίμνης, και δέχονταν τις περιποιήσεις και τα χάδια των άλλων ζώων του αγροκτήματος.

Σιγά- σιγά άρχισαν να κοροϊδεύουν και αυτά το άσχημο αδελφάκι τους, και να μη το παίζουν ούτε στα παιχνίδια τους.Μάταια προσπαθούσε η μαμά τους να τα κάνει να το αγαπήσουν.Έτσι κι εκείνο απομονωμένο, χανόταν με τις ώρες μέσα στις καλαμιές και εκεί ξεσπούσε σε δάκρυα.

Μια μέρα είδε κάτι όμορφα άσπρα μεγάλα πουλιά, να προσγειώνονται με δεξιοτεχνία στα νερά της λίμνης.

Είχαν ένα υπέροχο λαμπερό άσπρο χρώμα, έναν πανέμορφο μακρύ λαιμό, και ήταν τόσο ωραία στην όψη, που όλα τα ζώα μαζεύτηκαν και τα χάζευαν.

Το παπάκι μας βλέποντάς τα, ένοιωσε ακόμα μεγαλύτερη θλίψη για την ασχήμια του.Τότε ήταν που αποφάσισε να φύγει. Έτσι κι αλλιώς μονάχο του ήταν πάντα.Καλύτερα να έκρυβε την ασχήμια του κάπου, και τουλάχιστον δεν θα άκουγε τις κοροϊδίες των άλλων.

Ο μόνος που το αναζήτησε μάταια, ήταν η δόλια η μάνα του, που κατηγορούσε τον εαυτό της γιατί αποσπάστηκε η προσοχή της με τα ξένα όμορφα πουλιά και δεν πρόσεξε την απουσία του παιδιού της.

Τα άλλα ζώα βιάστηκαν να της πουν ότι καλύτερα που χάθηκε το κακάσχημο, δεν ταίριαζε κοντά τους.Εκείνη πόνεσε και έκλαψε, κι αφού το έψαξε και δεν το βρήκε, το μόνο που ευχήθηκε ήταν να είναι κάπου καλά το παιδί της και να το ξαναδεί μια μέρα.

Το παπάκι μας τρύπωσε σε μια μικρή σπηλιά στην απέναντι όχθη, πίσω από καλάμια.Κι εκεί έμεινε μόνο, ώσπου ήρθε ο χειμώνας.

Το κρύο ήταν βαρύ, και η μοναξιά το έκανε πιο ανυπόφορο ακόμα.

Πέρασε ο χειμώνας και ήρθε η άνοιξη. Τα πάντα άνθισαν, τα πουλιά κελαηδούσαν, και το παπάκι μας βγήκε στη λίμνη να κολυμπήσει.

Είχε περάσει ένας χρόνος της άχαρης ζωής του.

Την ώρα που ετοιμαζόταν να μπει στο νερό, είδε ένα άσπρο πουλί μεγάλο να έρχεται προς το μέρος του.Ήταν ένα από τα όμορφα πουλιά που είχε θαυμάσει τη προηγούμενη άνοιξη.

Το παράξενο ήταν ότι του μιλούσε! Αυτά τα πουλιά δεν μιλούσαν και δεν έκαναν παρέα με κανέναν άλλον παρά μόνο μεταξύ τους.

Σαν χαμένο προσπάθησε να καταλάβει τι του έλεγε το όμορφο ξένο πουλί.

-Κολυμπάς μόνος; Το ρωτούσε.

-Ναι! αποκρίθηκε σαστισμένο.

-Δεν σε έχω ξαναδεί.Είσαι καινούργιος;Αν δεν έχεις κανένα, μπορείς να έρθεις μαζί μας και να κάνουμε παρέα.

Το παπάκι μας τα έχασε και δέχθηκε με χαρά.

Την ώρα που κολυμπούσε προς τη μεριά των κύκνων, γιατί κύκνοι ήταν τα όμορφα πουλιά, έπεσε το βλέμμα του στο νερό και είδε την εικόνα του καινούργιου του φίλου, και σάστισε! Γιατί δίπλα σε αυτή την εικόνα, καθρεφτιζόταν άλλος ένας πανέμορφος κύκνος.

Του πήρε κάμποσα λεπτά, μέχρι να καταλάβει τι έβλεπε.

Τα έχασε, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι αυτό που έβλεπε ήταν ο εαυτός του.

Είχε αποφύγει να κοιταχτεί σχεδόν ένα χρόνο τώρα.

Γι'αυτό λοιπόν ήταν διαφορετικό  από τα αδέλφια του! Δεν ήταν πάπια, ήταν ένας πανέμορφος κύκνος.

Οι άλλοι κύκνοι τον υποδέχθηκαν με χαρά, και συμπάθεια και τον προσκάλεσαν να ταξιδέψει μαζί τους.

Δέχθηκε χαρούμενος, αλλά πρώτα, αποφάσισε να κάνει κάτι.

Κολύμπησε μέχρι το αγρόκτημα και πήγε στη μητέρα του.Εκείνη δεν τον γνώρισε, αλλά όταν μετά από λίγο κατάλαβε, ότι αυτό το πανέμορφο πουλί, ήταν το χαμένο της παιδί, συγκινήθηκε, χάρηκε κι έκλαψε.

Μόνο εκείνη, τον συνόδευσε στην όχθη.Κανείς άλλος δεν τόλμησε, από ντροπή, να τον πλησιάσει! Εκείνη όμως, ήταν η μητέρα του! Γιατί, τι κι αν δεν ήταν πάπια;

Εκείνη τον ζέστανε σαν αβγό, κάτω από τις φτερούγες της, τον αγάπησε και τον υπερασπίστηκε όταν τον κορόιδευαν όλοι, για τη παλιά του ασχήμια! Και τώρα τον καμάρωνε, ενόσω εκείνος, πέταξε ψηλά με τα καινούργια του αδέλφια!