Η φλόγα η Πηδηχτούλα!

Η Πηδηχτούλα ήταν μια μικρή φλογίτσα, που παρουσιαζόταν όταν κάποιος άναβε ένα σπίρτο.

Ω! χαρά που έκανε η Πηδηχτούλα τότε, που ζωντάνευε και μπορούσε να παρακολουθεί γύρω της τον κόσμο.

Άλλες φορές ξυπνούσε σε ένα βαρέλι και της έδιναν να φάει ξερά χόρτα. Τότε ήταν η χειρότερη στιγμή της. Γιατί κλεισμένη στο βαρέλι δεν έβλεπε πολλά πράγματα, και μόλις τελείωνε το τσιμπούσι της, ένα σωρό νερό, ο μεγαλύτερος εχθρός της,  την έστελνε πάλι στη λήθη και στην αναμονή.

Υπήρχαν φορές, που γεννιόταν σε μια ωραία ψηστιέρα, και όσο έτρωγε τα ξερά κλαδιά και τα ξύλα, υπέροχες μυρωδιές από ψητό κρέας και λουκάνικα την μάγευαν και την έκαναν ευτυχισμένη.

Όμως η πιο ωραία στιγμή της, ήταν όταν γεννιόταν σε μια αρμαθιά ξύλων μέσα στο δάσος σε κάποια κατασκήνωση και μπορούσε εκεί ήρεμη να παρακολουθεί το παιχνίδι των παιδιών και το κελάηδημα των πουλιών. Να βλέπει τον ήλιο, τα έντομα που πετούσαν και να γελάει που την απέφευγαν. Μα δεν προλάβαινε να μεγαλώσει και πάλι το καταραμένο το νερό και αυτή την φορά και  χώμα την αφάνιζαν.

Μια μέρα ο μικρός θόρυβος ενός σπίρτου ξύπνησε την Πηδηχτούλα. Και ένα αντρικό χέρι, την απέθεσε πάνω στο φιτίλι ενός κεριού. Το δάχτυλο του χεριού άρχισε να την χαϊδεύει και να παίζει μαζί της. Για πρώτη φορά η Πηδηχτούλα αισθάνθηκε πως κάποιος την αγαπούσε και ασχολιόταν με αυτήν.

Τότε ο άντρας, άρχισε να της μιλάει. Παράξενο, αλλά καταλάβαινε πολύ καλά τη γλώσσα του. Ήταν η γλώσσα της φωτιάς. Ένοιωσε τόσο οικεία σαν στο σπίτι της που λένε.

Ο άντρας της υποσχέθηκε πως θα την κάνει μεγάλη και τρανή. Θα της δώσει πολύ φαγητό και θα την κάνει βασίλισσα.

Η Πηδηχτούλα χάρηκε και άρχισε να ονειρεύεται μεγαλεία και θρόνους και βασίλεια. Θα έστηνε τον θρόνο της κοντά στα δέντρα και θα άκουγε μόνιμα τα πουλιά και τα γέλια των παιδιών.

Την νύχτα αισθάνθηκε τον άντρα να την ξυπνάει. Αλλά ήταν μικρούλα ακόμα και δεν έβλεπε πολλά πράγματα. Σε λίγο όμως βρήκε μπόλικο φαί, και λαίμαργη όπως ήταν άρχισε να τρώει αχόρταγα. Όσο έτρωγε, τόσο μεγάλωνε.

Μέσα στην μανία της να φάει και να μεγαλώσει για να γίνει τρανή και να βασιλεύσει όπως της υποσχέθηκε ο φίλος της, μήτε το κατάλαβε πως έγινε τεράστια, και αυτό την έκανε να φουντώσει από ματαιοδοξία.  Δεν άκουγε καν τις φωνές, ούτε τον θόρυβο και τα αλαλιάσματα φόβου που κυριάρχησαν παντού. Δεν είδε καν όσο μεγάλωνε, ανθρώπους που έτρεχαν να προστατέψουν τα σπίτια τους και τους εαυτούς τους από την πείνα της.

Ολόκληρη νύχτα έτρωγε, και ολόκληρη νύχτα αισθανόταν πανίσχυρη και αήττητη. Μα η επιμονή κάποιων και η αυτοθυσία, κατόρθωσε να τιθασεύσει την μανία της.

Ο ήλιος ανέτειλε και το πρωινό φως την βρήκε να είναι σκορπισμένη σε κομμάτια και μικρούλα, έτοιμη να ξεψυχήσει.

Έστρεψε το βλέμμα της τριγύρω και αυτό που είδε την τρόμαξε. Τα δέντρα που τόσο αγαπούσε είχαν μείνει μαύρα κουφάρια.  Την εικόνα που αντίκρισε διόλου δεν την  απολάμβανε. Ούτε πουλιά κελαηδούσαν πια, ούτε έντομα πετούσαν, και κάπου είδε κατεστραμμένα σπίτια, ανθρώπους να κλαίνε, και τα μαυρισμένα κουφάρια κάποιων μικρών ζώων.

Τότε κατάλαβε πως ο άντρας εκείνος δεν ήταν φίλος κανενός. Πως την χρησιμοποίησε για να σκορπίσει την καταστροφή και την κακία. Για να καταστρέψει ό,τι θα μπορούσε να απολαμβάνει μικρούλα και ωραία προστατευμένη στο χώρο που της έπρεπε.

Έκλεισε τα μάτια της ζητώντας συγγνώμη για τον πόνο που προκάλεσε, και όρθωσε τα μικρά της στήθη καλώντας τον εχθρό της το νερό, να την τιμωρήσει. Μόνο και μόνο, επειδή έγινε πιόνι στα χέρια ανόητου άπονου ανθρώπου γεννημένου μόνο για το κακό.