Η Κυρά Γραμματική και τα Σημεία Στίξης!

Κάποτε σε ένα σχολείο, η δασκάλα η  Κυρά Γραμματική, περνούσε μαρτυρικές μέρες.

Προσπαθούσε να διδάξει τους μαθητές της, τα Γράμματα και να τα κάνει να καθίσουν φρόνιμα, ώστε να μάθουν να είναι χρήσιμα. Ήδη είχε φτιάξει ένα πρόγραμμα, για να τα διδάξει να μπαίνουν σε ομάδες, και να δώσουν νόημα στον προφορικό λόγο.

Όμως πού! Μάταια προσπαθούσε να τα κρατήσει πειθήνια και να ακολουθούν τις εντολές της.

Το μυαλό τους ήταν συνέχεια στον τσακωμό.

Το Ε ήθελε να μπει μπροστά από το Α, το Ο  φώναζε γιατί να μπουν τα δύο προηγούμενα πρώτα, το Ω έκανε τραμπάλα πέφτοντας με το κεφάλι κάτω και τα πόδια επάνω. Ακόμα  τα φωνήεντα τσακώνονταν με τα σύμφωνα που μια και ήταν περισσότερα στον αριθμό, θεωρούσαν πως έπρεπε να κάνουν κουμάντο.

Τα φωνήεντα στο συγκεκριμένο θέμα, παραδόξως,  συμφωνούσαν μεταξύ τους, μια και εδώ παιζόταν το γόητρο της ομάδας τους, και έλεγαν πως χωρίς αυτά,  τα σύμφωνα φαίνονταν ανούσια και συνεπώς ασήμαντα.

Μια μέρα μετά το σχόλασμα η Κυρά Γραμματική, κάθισε στην όχθη του ποταμού την ώρα που σουρούπωνε, και απελπισμένη κοιτούσε το νερό.

Έπειτα από λίγο σήκωνε το κεφάλι της, κάρφωνε το βλέμμα στον ορίζοντα και άφηνε έναν μεγάλο αναστεναγμό. Της άρεσε η ώρα που βράδιαζε. Το δέντρο που βρισκόταν από πάνω της, την έκανε να αισθάνεται πως ήταν μακριά από προβλήματα και πως ο χώρος αυτός ήταν απόμερος και δικός της.

Όμως δεν ήταν αλήθεια. Γιατί εκτός από εκείνην, στα κλαδιά του δέντρου είχε την φωλιά της και μια κουκουβάγια, που εκείνο το απόγευμα ξύπνησε νωρίτερα από τους αναστεναγμούς κάποιου. Τόσο έντονοι ήταν, που της κίνησαν την περιέργεια.

-Τι έχεις κυρά μου και σκούζεις έτσι; Τι προβλήματα είναι αυτά που σε κάνουν να ξεφυσάς σαν τρένο στον ανήφορο;

-Αχ συγγνώμη κυρία Κουκουβάγια αν σε ενόχλησα. Θαρρούσα πως ήμουν μόνη.

-Δεν πειράζει, θα είναι χαρά μου αν μου ανοίξεις την καρδιά σου και μπορέσω να σε βοηθήσω.

Η Κυρά Γραμματική άρχισε να της εξιστορεί τα βάσανα της με τους ατίθασους μαθητές της.

Αφού άκουσε με πολλή προσοχή η Κουκουβάγια, έμεινε για λίγο σιωπηλή και έπειτα είπε.

-Από τη στιγμή που μπόρεσες να βρεις τρόπο να αποτυπωθεί ο προφορικός λόγος, δεν νομίζω πως δεν μπορείς να φτιάξεις κανόνες που από μόνοι τους θα δίνουν σπουδαιότητα πότε στο ένα γράμμα και πότε στο άλλο. Νομίζω πως άμα το κάνεις σαν παιχνίδι και τους δώσεις κίνητρο, θα δεχθούν να ακολουθήσουν τις εντολές σου. Έξυπνη είσαι! Απλά χρειάζεσαι κανόνες κι άλλους, για ενίσχυση και ολοκλήρωση του έργου σου.

Η Κυρά Γραμματική το σκέφτηκε. Την ευχαρίστησε και έφυγε σκεφτική.

Της άρεσε η συμβουλή της Κουκουβάγιας. Πώς όμως θα έκανε πότε το ένα γράμμα πιο σπουδαίο και πότε το άλλο; Αποφάσισε να δώσει περισσότερη προσοχή στον προφορικό λόγο, από πλευράς ήχου αυτή την φορά.

Ύστερα από μελέτη, πρόσεξε πως όσοι μιλούσαν, πότε έκοβαν την φωνή τους για λίγο να πάρουν  ανάσα, πότε την έκαναν πιο έντονη ή πιο σιγανή ανάλογα με τα συναισθήματα τους, και πότε τόνιζαν κάποια σημεία σημαντικά.

Τότε της ήρθε ιδέα σπουδαία. Την ώρα που προχωρούσε είδε ένα σημαιάκι   να κρέμεται από ένα σχοινί. Επάνω του βρίσκονταν  εννέα  βούλες μαύρες, που χασμουριόνταν βαριεστημένα. Τους πρότεινε να τις προσλάβει για βοηθούς εκπαίδευσης στο σχολείο της κι εκείνες αμέσως δέχτηκαν, πήδηξαν κάτω και την ακολούθησαν χαρούμενα.

Πιο πέρα, σε ένα καφενείο βρήκε ό,τι άλλο χρειαζόταν. Έναν κύκλο που ο μισός κουβέντιαζε με τον άλλο μισό,   ένα μουστάκι ελαφρά γυριστό   και ένα σωρό σιρίτια που τα ν επάνω τους κουτσομπόλευαν για ώρα. Όλα δέχτηκαν την νέα δουλειά και την ακολούθησαν.

Μια και ήταν Σάββατο είχαν όλο το χρόνο να προετοιμαστούν.

Πήρε λοιπόν τη μια βούλα και της είπε:

-Εσύ θα λέγεσαι στο εξής Τελεία και θα μπαίνεις στο τέλος φράσεων που έχουν ολοκληρωμένο νόημα.

Εσύ θα λέγεσαι Άνω Τελεία και θα χωρίζεις σε δύο μέρη μια φράση που το δεύτερο μέρος θα επεξηγεί το πρώτο. Και θα στέκεσαι πάντα στο επάνω μέρος των γραμμάτων.

Εσύ θα στέκεσαι πάνω από το μισό γυριστό μουστάκι και θα λέγεστε Ερωτηματικό που θα μπαίνετε στο τέλος της φράσης που κάνει ερώτηση.

Το μουστάκι διαμαρτυρήθηκε που θα χωριζόταν στα δύο, μα τελικά συμφώνησε, όταν η Κυρά Γραμματική τους μίλησε πως η σπουδαιότητα του νέου τους ρόλου ήταν μεγαλύτερη για τους ανθρώπους από το μουστάκι αυτό καθεαυτό.

Εσύ λέει σε άλλη μια βούλα, θα μπαίνεις από κάτω από την μια πλευρά ενός ν που όρθια από πάνω σου θα μπαίνετε μετά από επιφωνήματα, ή συναισθήματα φόβου, θαυμασμού, πόνου. Θα σας λένε Θαυμαστικό.

Ήταν η σειρά των ν να διαμαρτυρηθούν αλλά γρήγορα πείστηκαν και αυτά. Σαν να ανέβαιναν σε βαθμό έτσι.

Εσύ λέει στο άλλο μισό μουστάκι θα είσαι μόνο σου και θα λέγεσαι Κόμμα θα δείχνεις δε μέσα σε μια πρόταση,  πού να κάνουμε μια μικρή παύση.

Εσείς οι τρεις βούλες,  θα μπαίνετε στη σειρά όταν η φράση μένει ατελείωτη και θα λέγεστε Αποσιωπητικά.

Κι εσείς οι δύο, θα στέκεστε η μία πάνω από την άλλη, όταν απαριθμούνται πράγματα και θα λέγεστε Άνω και Κάτω Τελεία.

Εσύ είπε στο άλλο τμήμα του ν, θα λέγεσαι παύλα και θα μπαίνεις μέσα σε διάλογο, για να δείχνεις ότι αλλάζει πρόσωπο.

Τα δύο τμήματα του κύκλου τα ονόμασε Παρένθεση και θα κλείνουν μια λέξη ή μια φράση που επεξηγεί το νόημα. Αυτά συμφώνησαν αμέσως να χωριστούν μια και πάντα από το στρογγυλό σχήμα τους είχαν μια μόνιμη ζαλάδα.

Κράτησε δύο διπλά ν και τους είπε πως στο εξής θα είναι ξαπλωτά ανά δύο και θα λέγονται Εισαγωγικά και κάποια άλλα τα χώρισε και τα ονόμασε Διπλή παύλα και στο τέλος κράτησε ένα μισό ν ξέχωρο.

Πριν του μιλήσει είπε στα υπόλοιπα.

 Όλα είστε ομάδα. Και στο εξής θα λέγεστε Σημεία Στίξης.

Και γυρνώντας στο μισό ν του λέει.

Εσύ θα λέγεσαι Τόνος και θα πηδάς από γράμμα σε γράμμα ανάλογα πως προφέρεται η λέξη.

Όλο το Σαββατοκύριακο έκαναν πρόβες και μελετούσαν τυχόν ατέλειες.

Την Δευτέρα τα Γράμματα τα περίμενε έκπληξη. Η δασκάλα τους είχε μαζί της ένα σωρό βοηθούς. Όταν έμαθαν τι θα έκαναν, ενθουσιάστηκαν με το καινούργιο παιχνίδι.

Ακολουθώντας τις εντολές της Κυρά Γραμματικής και με τη συμμετοχή των Σημείων Στίξης, έμαθαν να εργάζονται ομαδικά και να φτιάχνουν ωραίες λέξεις, έπειτα προτάσεις, και έπειτα ολόκληρα κείμενα.

Στην γιορτή μάλιστα που δόθηκε για την πόλη, έδωσαν στην παράσταση τους όλο τον εαυτό τους, χαρούμενα μια και κανένα δεν ήταν ούτε πρώτο ούτε τελευταίο, αλλά άλλαζαν συνεχώς θέσεις με ένα υπέροχο και δημιουργικό αποτέλεσμα.

Αισθάνθηκαν δε περηφάνια όταν πήραν βραβεία για την προσφορά τους στον κόσμο. Και μάλιστα οι άνθρωποι  δεν  έπαψαν ποτέ από τότε να   μιλάνε γι’ αυτήν την προσφορά , να την εκτιμούν, και  πάντα να θυμούνται τα Γράμματα και την Κυρά Γραμματική με ευγνωμοσύνη.