Το ροχαλητό του Κάντα!

Πολύ, μα πολύ παλιά ζούσε ένας γέροντας που είχε ένα μεγάλο χωράφι στην Ιαπωνία, με ρύζι, ένα δυνατό άλογο και ένα καλοζωισμένο χοντρό γουρούνι. Είχε και ένα γιο που τον έλεγαν Κάντα. Είναι σίγουρο πως ποτέ στη ζωή σας, δεν έχετε ακούσει ροχαλητό παρόμοιο με του Κάντα. Δεν προλάβαινε καλά καλά να πέσει στο κρεβάτι του, και άρχιζε να ροχαλίζει.
Ροχάλιζε τόσο δυνατά, που με κάθε εισπνοή του τα παράθυρα του σπιτιού άρχιζαν να τρίζουν, ενώ με κάθε εκπνοή του, τα παντζούρια χτυπούσαν το ένα με το άλλο.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι ξύλινες κουτάλες και οι πιατέλες που βρίσκονταν πάνω στα ράφια της κουζίνας, έπεφταν στο πάτωμα κάνοντας θόρυβο δυνατό.
Κάπως έτσι λοιπόν είχαν τα πράγματα, και το σπίτι του γέροντα είχε πολύ περισσότερη φασαρία το βράδυ, από το πρωί.
Το χειρότερο από όλα όμως, ήταν ότι όσο το αγόρι μεγάλωνε, τόσο δυνατότερο γινόταν και το ροχαλητό του, ενώ κάθε μέρα που περνούσε, ο γέροντας φαινόταν όλο και πιο αδύναμος, αφού σπάνια κατάφερνε να κοιμηθεί καλά το βράδυ.
Μια μέρα καθώς ο γέροντας και ο γιος του, έπιναν μαζί το τσάι τους στη βεράντα του σπιτιού, ο γέροντας ρούφηξε μια γουλιά, κι ένας βαθύς αναστεναγμός του ξέφυγε.
-''Τι τρέχει πατέρα; Μήπως νιώθεις άρρωστος; ....ρώτησε ο Κάντα.
-Όχι τίποτα το σπουδαίο. Είναι που τελευταία δεν κοιμάμαι καλά τα βράδια....απάντησε ο γέροντας.
Ο Κάντα γνώριζε πολύ καλά πως κάθε βράδυ, ροχάλιζε δυνατά. Σκέφτηκε λίγο, και τέλος του είπε:
-Στοιχηματίζω, πως τα βράδια δεν κοιμάσαι καλά, επειδή ροχαλίζω δυνατά. Έχεις δίκιο, από δω και μπρος θα προσπαθήσω να βρω άλλο μέρος να κοιμάμαι.

-Και πού θα πας; ...τον ρώτησε πάλι ο γέροντας
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ακούστηκε το χλιμίντρισμα του αλόγου από το στάβλο.
-Βρήκα τη λύση! Στο στάβλο θα κοιμάμαι! Είμαι σίγουρος πως το άλογο δε θα δίνει σημασία στο ροχαλητό μου!
Έτσι λοιπόν, από εκείνη τη νύχτα και ύστερα, ο Κάντα, άρχισε να κοιμάται στο στάβλο, ενώ ο γέροντας, κατάφερε να αναπληρώσει όλες τις ώρες, που είχε χάσει, μέχρι τότε.
Μερικές μέρες αργότερα, ο γέροντας, ανέβηκε πάνω στο βουνό, να κόψει ξύλα. Φόρτωσε όλα τα ξύλα που είχε κόψει στο κάρο του, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Το άλογο τέντωσε το λαιμό του, έκανε να απλώσει τα πόδια του, για να ξεκινήσει, αλλά το κάρο δεν έλεγε να κουνηθεί από τη θέση του.
-Έλα προσπάθησε, λίγο ακόμα, εσύ πάντα περηφανευόσουν για τη γερή σου κορμοστασιά και τη δύναμη σου!... το παρότρυνε ο γέροντας.
Το άλογο έβγαλε κι αυτό ένα βαθύ αναστεναγμό και είπε:

-Ξέρεις, γέροντα, τις τελευταίες μέρες, κοιμάμαι πολύ λίγο. Γι' αυτό και δεν είμαι τόσο δυνατό όσο παλιά.
Ο γέροντας δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο, παρά να ξεφορτώσει το μισό φορτίο, και σπρώχνοντας το κάρο από πίσω, προς τα εμπρός, να καταφέρει να το πάει μέχρι το σπίτι.
Μόλις ο Κάντα αντίκρισε αυτό το θέαμα, αναφώνησε:
-Πατέρα τι τρέχει; Είναι άρρωστο το άλογο;
Ο γέροντας του εξήγησε, ότι έλειπε ύπνος από το άλογο, και γι' αυτό ήταν αδύναμο.
Ο Κάντα έμεινε σιωπηλός για λίγο, και στη συνέχεια είπε:
-Εγώ φταίω για την αδυναμία του αλόγου. Θα βρω άλλο μέρος να κοιμηθώ. Θα κοιμάμαι στο εξής στο χοιροστάσιο. Το γουρούνι ούτε που θα πάρει χαμπάρι ότι ροχαλίζω.
Λίγες μέρες αργότερα, το γουρούνι από παχύ που ήταν και καλοζωισμένο, είχε γίνει αδύνατο σαν σκιάχτρο. Επιπλέον έτρεμε και με το ζόρι στεκόταν στα πόδια του.
Η έλλειψη ύπνου το είχε επηρρεάσει κι εκείνο.
Και είπε του γέροντα:
-Πώς να είμαι καλοζωισμένο, όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Ο Κάντα έπεσε πάλι σε βαθύ συλλογισμό. Τελικά είπε:
-Ξέρω τι πρέπει να κάνω! Από εδώ και στο εξής θα κοιμάμαι στο χαντάκι, εκεί κοντά στα βλαστάρια του ρυζιού. Θα έχω παρέα και τα βατράχια που κράζουν.
Τη νύχτα λοιπόν πήρε το αχυρένιο στρώμα που είχε φτιάξει, και ξάπλωσε δίπλα στα βλαστάρια.
Με το που έπεσε αποκοιμήθηκε. Εκατοντάδες μικρά βατράχια έκραζαν δίπλα στο αυτί του.

Το επόμενο πρωινό ο γέροντας, πήγε μέχρι το χαντάκι, να δει πώς ήταν ο γιος του, γιατί τον είχε έγνοια. Και τι λέτε ότι αντίκρισε;
Ο Κάντα κοιμόταν ακόμα βαθιά, κι εκεί κοντά εκατοντάδες βατράχια, είχαν βουβαθεί, και προσπαθούσαν να καλύψουν τα αυτιά τους, με τα μπροστινά τους πόδια.
Σε λίγο ο Κάντα άνοιξε τα μάτια του, κι είδε κι αυτός αυτή την εικόνα.
-Απ' ότι φαίνεται, ούτε τα βατράχια μπορούν να αντέξουν το ροχαλητό μου.
Έμεινε για λίγο σιωπηλός, και στη συνέχεια είπε:
-Δεν υπάρχει τίποτα άλλο, παρά να πηγαίνω να κοιμάμαι στο βουνό το βράδυ.
-Μα παιδί μου, είπε ο γέροντας, πώς θα αντέξεις να πηγαίνεις κάθε βράδυ στο βουνό;
Ο Κάντα όμως ήταν αποφασισμένος.
Εκείνη τη νύχτα λοιπόν, με το στρώμα του σαν φορτίο, ανέβηκε στο βουνό, για να κοιμηθεί.
Κατά τη διάρκεια όμως της νύχτας, άρχισε να ψιχαλίζει, και σε λίγη ώρα οι ψιχάλες έγιναν δυνατή βροχή, ενώ ο ουρανός άρχισε να αστράφτει και να βροντά.
Η βροχή ξύπνησε και το γέροντα, που ανήσυχος κοίταζε το βουνό από το παράθυρο, με τη σκέψη στο γιο του.
Ξαφνικά είδε μια πύρινη κολόνα να υψώνεται δίπλα στη πόρτα του σπιτιού του.

Προτού ο γέροντας προλάβει να συνέλθει από το φόβο, ακούστηκε χτύπημα στη πόρτα.
-Πατέρα άνοιξε σε παρακαλώ.....
Η φωνή ήταν του Κάντα, που μπήκε στο σπίτι μούσκεμα, ενώ πίσω του ακολουθούσε ένα τεράστιο πλάσμα, που μεγαλύτερο ο γέροντας δεν είχε δει ποτέ του.

Άναψε τη λάμπα για δει τον ξένο καλύτερα. Ήταν ένα γιγαντόσωμο πλάσμα, με κέρατα στο κεφάλι, και φορούσε ένα πανί από τη μέση και κάτω. Ήταν μυώδης, με δέρμα χρώματος μαύρου και κόκκινου μαζί. Έσταζε κι αυτός και το πρόσωπο του ήταν γεμάτο ρυτίδες.
Παρόλο το τρομακτικό παρουσιαστικό του, ήταν καλός και ευγενικός.
-Πατέρα, ...είπε ο Κάντα, ..από εδώ ο κύριος Κεραυνός!
Ο κοκκινόμαυρος γίγαντας, έσκυψε λίγο και είπε στο γέροντα:

-Χαίρομαι που σας γνωρίζω. Το όνομα μου είναι Κεραυνός, και ζω ψηλά στον ουρανό. Σήμερα για πρώτη φορά, άκουσα ήχο, που μόνο εγώ μπορώ να κάνω. Ωστόσο μου έκανε εντύπωση, που τον άκουγα από τη μεριά του βουνού, κι όχι από τη μεριά του ουρανού. Σκέφτηκα να κατέβω κάτω για να δω. Και αντίκρισα αυτόν τον νεαρό άντρα. Κοίταξα μήπως ήταν κρυμμένο κάπου κάποιο τύμπανο, αλλά κατάλαβα ότι ο θόρυβος έβγαινε από τον νέο αυτό. Τον πλησίασα κι εκείνος ανασηκώθηκε, και με είδε, και τότε τον ρώτησα, πώς έκανε τέτοιο θόρυβο, όμοιο με τον δικό μου. Και μου εξήγησε ότι απλά αυτό ήταν το ροχαλητό του. Είμαι σίγουρος ότι το ροχαλητό του και ο ήχος ο δικός μου είναι ίδιοι. Έχω γεράσει, και τα τύμπανα μου το ίδιο. Θα μου επιτρέπατε να πάρω το γιο σας μαζί μου στον ουρανό, για να ροχαλίζει στα ταξίδια μου, ώστε να με ξεκουράζει;
Μόλις τελείωσε τα λόγια του, έκανε μια βαθιά υπόκλιση στον γέροντα.
-Τι λες πατέρα;... είπε ο Κάντα. Έτσι κι αλλιώς εδώ δεν μπορώ να κοιμηθώ πουθενά. Άφησε με να βρω τη τύχη μου, και κάτι που μου ταιριάζει.
-Αν πραγματικά το θέλεις, είσαι ελεύθερος να φύγεις. Εγώ θα είμαι χαρούμενος να σε βλέπω κατά διαστήματα, και να ξέρω ότι είσαι ευτυχισμένος.
Έτσι ο κύριος Κεραυνός, έφυγε μαζί με τον Κάντα.
Ο γέροντας είδε μια πύρινη κολόνα να υψώνεται, και σε λίγο χάθηκαν και οι δύο από τα μάτια του.
Από τότε, ο γέροντας κοιμόταν μια χαρά, το ίδιο και το άλογο, το γουρούνι, και τα βατράχια.
Ο κόσμος έμαθε την ιστορία του Κάντα, και όλοι από τότε, μόλις άκουγαν κεραυνούς, δεν κρύβονταν  ούτε αισθάνονταν φόβο. Απλά έλεγαν:
-Αυτός είναι ο Κάντα. Πάλι κοιμάται και ροχαλίζει! Μα τι φοβερό ροχαλητό που έχει!