Το κριθάρι και η γερασμένη ιτιά!

Όσοι έχουν περάσει δίπλα από ένα κριθαροχώραφο και μάλιστα έπειτα από καταιγίδα, θα έχουν προσέξει, πόσο μαύρο και έρημο φαίνεται το χωράφι. Θα έλεγε κανείς ότι έχει καψαλιστεί. Και μάλιστα οι χωρικοί συνηθίζουν να λένε, ότι, ''η καταιγίδα το κατάντησε έτσι''.
Γιατί όμως το έκαναν έτσι;..θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε, μια και ψάχνουμε την απάντηση πάντα, για κάθε τι που συμβαίνει σ' αυτό τον κόσμο! Πάντα τουλάχιστον ψάχνουμε την αιτία!
Θα σας πω λοιπόν, τώρα τι μου είπε πάνω σ' αυτό ένας Σπουργίτης.
Ο Σπουργίτης αυτός το είχε ακούσει παλιότερα, από κάποια γερασμένη ιτιά, που φύτρωνε δίπλα σε ένα κριθαροχώραφο, κι εκεί βρίσκεται ακόμα μέχρι σήμερα.
Είναι μια μεγάλη και σεβαστή ιτιά, πολύ ζαρωμένη όμως από τα γεράματα. Έχει ραγίσει ως κάτω από τη μέση και στην κουφάλα της φυτρώνουν τώρα πυκνά χόρτα. Ο κορμός γέρνει τόσο, σαν να ζητάει στήριγμα. Και τα κλαδιά της κρέμονται ως κάτω, σαν μακριά πράσινα μαλλιά.

Στα χωράφια γύρω της έσπερναν σιτάρι και βρώμη, που όταν ωρίμαζαν, έμοιαζε με πουλιά καθισμένα ψηλά στο κλαρί, τόσο όμορφη ήταν!
Το σιτάρι πάλι, είχε τη χάρη, όσο βαρύτερα ήταν τα στάχυα του κι όσο πιο πλούσια η σοδειά του, τόσο να γέρνει περισσότερο, γεμάτο σεμνότητα και μετριοφροσύνη.....
Εκεί όμως έσπερναν και κριθάρι. Από τη μια μεριά του χωραφιού, το κριθάρι έφτανε μέχρι την ιτιά.
Αυτό όμως δεν έγερνε ποτέ, όπως κάνουν τα άλλα δημητριακά, αλλά στεκόταν περήφανο και αλύγιστο...
-Είμαι πλούσιο όσο και τα καλύτερα από αυτά......έλεγε στην ιτιά. Είμαι και ομορφότερο!....Χαίρεται κανείς να με βλέπει!....Είδες τίποτα καλύτερο στη ζωή σου, τίποτα ωραιότερο, και πιο επιβλητικό, από εμένα;...Τι λες;...Μπορεί να συγκριθεί κανείς μαζί μου;...
Η γερασμένη ιτιά, κούνησε λίγο το κορμί της, σαν να ήθελε να του πει:
-Και βέβαια είδα!
Μα το κριθάρι δεν την πίστευε και χασκογελώντας αγέρωχα, είπε:
-Ξεκούτιανες από τα γεράματα. Ακόμα και τα χορτάρια, δε σε λογαριάζουν καθόλου και έρχονται και φυτρώνουν μέσα σου!...
Όλο τέτοιοι κομπασμοί και ψωροπερηφάνιες!

Μια μέρα σύννεφα συνάζονταν στον ουρανό, και ήταν φανερό ότι μαζευόταν φοβερή καταιγίδα. Όλα τα λουλούδια του κάμπου, είχαν κλείσει τα πέταλα τους και άλλα έσκυψαν φοβισμένα στη γη, για να περάσει η ανεμοζάλη από πάνω τους.
Το κριθάρι όμως καμία σημασία δεν έδινε σε αυτές τις αντιδράσεις, αλλά αντίθετα αυξάνονταν οι κοροϊδίες του,   εναντίον των άλλων φυτών, και εξακολουθούσε να στέκει αγέρωχο και γεμάτο περηφάνια και αναίδεια...
Τα άλλα λουλούδια του ψιθύριζαν:
-Σκύψε όπως κάνουμε εμείς!...
-Δεν υπάρχει κανένας λόγος!...απάντησε το κριθάρι, με φανερή δυσαρέσκεια, που τολμούσαν να του δίνουν συμβουλές......
-Σκύψε, σκύψε,....όπως κι εμείς....του έλεγε το σιτάρι. Έρχεται καταιγίδα! Κι έχει φτερά που φτάνουν από τα σύννεφα ως τις πιο βαθιές κοιλάδες!,.. Θα σε συντρίψει πριν προλάβεις να ζητήσεις χάρη...
-Σας το είπα μια και καλή!.....Δεν πρόκειται για κανέναν να ταπεινωθώ!....αποκρίθηκε το κριθάρι.
-Μαζέψου όσο μπορείς ...το συμβούλεψε και η γερασμένη ιτιά. Και μη προκαλείς τον κεραυνό, όταν σκάσει το σύννεφο. Ακόμα και ο άνθρωπος δεν τολμάει να κοιτάξει τον κεραυνό, γιατί ανοίγονται τότε τα ουράνια και το φως τους τον τυφλώνει! Τι να πούμε λοιπόν, εμείς τα φυτά, που δεν είμαστε άνθρωποι;
-Τι;... ο άνθρωπος είναι καλύτερος από εμάς;... ε λοιπόν θα δείτε!....Θα κοιτάζω ολόισια κατά τον ουρανό....
Και με ασεβή περηφάνια, απέναντι σε κάτι ανώτερο από εκείνο, κοίταξε την αστραπή κατάματα....Κι όλος ο ουρανός φωτίστηκε και σείστηκε από τη λάμψη και το θόρυβο του κεραυνού!...
Έγινε χαμός για αρκετή ώρα!
Μόλις πέρασε η μπόρα, όλα τα λουλούδια και το σιτάρι μαζί, σήκωσαν τα κεφαλάκια τους, δροσισμένα από τη βροχή. Και τι αντίκρισαν τα ματάκια τους;.. Το κριθάρι είχε κατακαεί από τον κεραυνό, και τώρα ήταν μαύρο σαν κάρβουνο. Άχρηστο πια σαν αγριόχορτο, που το βοτανίζουν από τα χωράφια.
Η γέρικη ιτιά κούνησε τα κλαδιά της στον άνεμο. Μεγάλες στάλες, σαν δάκρυα, έπεσαν από τα πράσινα φύλλα της, έτσι που ένας Σπουργίτης τη ρώτησε:
-Γιατί κλαις;... Είναι τόσο όμορφα τώρα...Ο ήλιος λάμπει πάλι και τα σύννεφα αρμενίζουν ψηλά!
Δεν σου έρχεται και σένα το άρωμα από τα λουλούδια κι από τους ανθισμένους θάμνους; Γιατί λοιπόν κλαις γερασμένη ιτιά;
Και τότε η ιτιά, του είπε την ιστορία του κριθαριού, της περηφάνιας του και της αναίδειας του, καθώς και για την τιμωρία που έρχεται αργά ή γρήγορα, για το αμάρτημα αυτό...
Κι εγώ που λέω αυτή την ιστορία, την έμαθα από τα λαλίστατα Σπουργίτια, ένα βράδυ που τα παρακάλεσα να μου πουν μια ιστορία....