Το κολάρο!!

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένας νεαρός λιμοκοντόρος, που όλο το βιος του, ήταν ένα καλαπόδι και μια χτένα. Είχε όμως ένα θαυμάσιο κολάρο στο πουκάμισο του. Και την ιστορία αυτού του κολάρου θα πούμε σήμερα!

Το κολάρο άρχισε κάποτε να γερνάει, και σκέφτηκε ότι ήταν καιρός να παντρευτεί. Έτυχε λοιπόν σε μια μπουγάδα, να συναντήσει μια πολύ γοητευτική καλτσοδέτα.
-Ποτέ μου δεν είδα μια τόσο λεπτή και τόσο κομψή δεσποινίδα, ....της είπε αμέσως. Τόσο όμορφη και τόσο χαριτωμένη! Μου χαρίζετε παρακαλώ το ονοματάκι σας;
-Όχι ποτέ!....έκανε εκείνη.
-Πού μένετε μήπως;...εξακολούθησε το κολάρο.
Η καλτσοδέτα όμως ήταν τόσο σεμνή που ούτε του απάντησε.
-Θα είστε σίγουρα μια ζώνη. Μια διακοσμητική ζώνη!...επέμεινε το Κολάρο.
-Μη με πλησιάζετε, ...άρχισε να λέει με κοκεταρία η Καλτσοδέτα. Βλέπετε ότι δεν σας δίνω θάρρος!

-Η ομορφιά σας μου δίνει το θάρρος!....απάντησε το Κολάρο.
-Είστε τόσο τολμηρός, που με κάνετε και φοβάμαι!
-Και βέβαια είμαι!...παινεύτηκε το Κολάρο! Και σημειώστε ότι είμαι και πλούσιος! Έχω ένα καλαπόδι και μια χτένα!
Τα πράγματα του αφεντικού του, τα είπε για δικά του. Γιατί το Κολάρο, ήταν καυχησιάρης και ψεύτης μεγάλος!
-Δεν με ενδιαφέρει!...απάντησε η Καλτσοδέτα. Εγώ δεν ανέχομαι τέτοια συμπεριφορά!....
-Αγάπη μου!...ξεκίνησε να λέει το Κολάρο, ...μα εκείνη την στιγμή, η πλύστρα, τα έβγαλε και τα δύο από τη σκάφη, και τα κρέμασε σε ένα σπάγκο, για να στεγνώσουν στον ήλιο.
Ύστερα τα πήρε και τα άπλωσε στη σανίδα του σιδερώματος.

-Αγάπη μου!...είπε ξανά το Κολάρο, την ώρα που το σίδερο γλιστρούσε πάνω του. Μου έδωσες ξανά σφρίγος! Έχασα πια όλες τις ζάρες μου! Θέλεις να γίνεις γυναίκα μου;...
Αυτή τη φορά την πρόταση την έκανε στο σίδερο.
-Πουφ!...ανοησίες ....απάντησε το Σίδερο, γλιστρώντας περήφανα πάνω από το Κολάρο, σαν να ήταν σιδηρόδρομος.
Το Κολάρο καψαλίστηκε λίγο στις άκρες, μα ήρθε η ψαλίδα να το κουρέψει.
Μόλις είδε την ψαλίδα, αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του και μ' αυτήν.
-Θα είστε η πρώτη μπαλαρίνα της Όπερας, σίγουρα!....της είπε. Ποτέ μου δεν είδα τόσο κομψά πόδια!

Κανένας δεν σας παραβγαίνει!
-Το ξέρω!... είπε η ψαλίδα περήφανα!
-Σας αξίζει να γίνετε δούκισσα, βέβαια εγώ δεν έχω πριγκιπάτο, έχω όμως κάποια περιουσία. Ένα καλαπόδι και μια χτένα. Ωστόσο θα ήθελα να σας προσφέρω ένα βασίλειο.
-Πουφ!...λέει η ψαλίδα αγανακτισμένη...αυτός ο αναιδής, μου κάνει εξομολόγηση, με θράσος και κομπασμό!....και έκοψε βαθιά το Κολάρο.
Σαν γύρισε από τη μπουγάδα, το Κολάρο σκέφτηκε, ότι δεν του μένει τίποτα άλλο, παρά να ζητήσει σε γάμο τη χτένα.
-Τι ωραία δόντια που έχετε, δεσποινίς!....της είπε. Τι γνώμη έχετε για τον γάμο;...
-Έχω την καλύτερη!...του απάντησε η χτένα. Κι  αυτό γιατί  αγαπώ τον αρραβωνιαστικό μου, το Καλαπόδι! Αν δεν αγαπάς και δεν αγαπιέσαι, δεν αξίζει τίποτα! ...Δεν παντρεύεται κανείς για να είναι χωρίς αγάπη, και δυστυχισμένος!..ολοκλήρωσε η χτένα.
Μα το Κολάρο, ούτε που την άκουγε τι του έλεγε. Το μόνο που το ενδιέφερε, ήταν ότι τώρα δεν υπήρχε καμία άλλη να της κάνει πρόταση.
Σαν κατάλαβε η χτένα ότι δεν της έδινε σημασία, σκέφτηκε....''αυτός ο ξιπασμένος, νομίζει ότι τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό του! Και λέει πολλά! Αλλά ενώ λέει πολλά, τα λόγια του δεν ταιριάζουν με τις πράξεις του. Λέει ότι τον ενδιαφέρεις, αλλά στην πραγματικότητα, νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του!....Αχ! γλυκό μου Καλαπόδι, πόσο τρυφερό ήσουν πάντα''!
Πέρασε αρκετός καιρός, και το Κολάρο πάλιωσε πολύ, και βρέθηκε μια μέρα, σε ένα κασόνι ενός εργοστασίου χαρτιού, με διάφορα άλλα κουρέλια.

Όλα τα κουρέλια συζητούσαν μεταξύ τους, για τη ζωή τους. Αλλά περισσότερο μιλούσε ένας φαφλατάς, το Κολάρο μας. Χωρίς να δίνει σημασία στο τι έλεγαν οι άλλοι, μιλούσε συνεχώς για τον εαυτό του, λέγοντας:
-Εμένα που με βλέπετε, έχω γνωρίσει πολλές δόξες. Είμαι πανέμορφο ακόμα, παρόλα τα χρόνια, και με κυνηγούσαν όλες οι γυναίκες. Δεν με άφηναν ήσυχο ούτε στιγμή. Τόσο όμορφος που ήμουν και τόσο αριστοκράτης, και είχα και περιουσία...ένα ολόκληρο Καλαπόδι και μια χτένα. Αν και μου ήταν άχρηστα. Δεν μου χρειάζονταν πουθενά. Αλλά έπρεπε να με βλέπατε...Η πρώτη μου αγάπη ήταν μια ζώνη. Με λάτρευε αυτή η τόσο λεπτή και χαριτωμένη κοπέλα, όμως εγώ δεν ήθελα να δεσμευτώ, γιατί είμαι ένα ανεξάρτητο παραδείσιο πουλί, που έπρεπε να με απολαμβάνουν πολλές. Έτσι αυτή η δύστυχη, από αγάπη για μένα, πνίγηκε σε μια σκάφη!
Αργότερα με αγάπησε μια καταφερτζού μπαλαρίνα. Την πλήγωσα βαθιά και αυτήν...Ακόμα και η χτένα μου με αγάπησε, αλλά δεν μπορούσα να κοιτάξω κάποια που ήταν κατώτερη μου, κι έτσι από τον πόνο της έχασε όλα της τα δόντια. Περισσότερο όμως λυπάμαι την Καλτσοδέτα..., ε....,την Ζώνη ήθελα να πω, που αυτοκτόνησε για χατήρι μου...Αχ! ...έχω πολλά βάρη στη συνείδηση μου, γι' αυτό και είμαι σε αυτή την κασόνα με όλους εσάς, που δεν αξίζετε τίποτα μπροστά μου. Και μου αξίζει να τιμωρηθώ, και να γίνω χαρτί. Παρόλο βέβαια που θα γίνω χαρτί πολυτελείας ενώ εσείς φτηνόχαρτα.
Τα υπόλοιπα κουρέλια του γύρισαν τη πλάτη, γιατί κατάλαβαν πόσο καυχησιάρης και ψεύτης και λογάς ήταν. Ο εγωισμός του τα πείραξε, όπως τα πείραξε και η ψωροπερηφάνια του!
Πραγματικά όλα τα κουρέλια έγιναν χαρτί. Το Κολάρο όμως τιμωρήθηκε ιδιαίτερα. Γιατί η ιστορία της επίδειξης, της ψευτιάς και του εγωισμού του, είναι γραμμένη στο χαρτί που βγήκε από αυτό.
Και μη φανταστείτε κανένα χαρτί πολυτελείας. Ένα απλό χαρτί για να μας θυμίζει, ότι η καυχησιά, ο ατομισμός και η ψωροπερηφάνια, έχουν μια πολύ μοναχική και άσχημη κατάληξη, όπως αυτή του Κολάρου!