Ένας ηλικιωμένος νεαρός!!!!

Αφού ευχηθώ σε όλους ένα όμορφο φθινόπωρο, ... θα σας πω μια ιστορία από τη Λιθουανία!!

Ο Τάντας Βλάντας, είναι μια ιδιαίτερα δύσκολη περίπτωση επιβάτη. Δεν υπήρξε φορά που να στρογγυλοκάθισε στην μπροστινή θέση κάποιου λεωφορείου ή τρόλει, και να κατάφερε κανείς να τον μετακινήσει από εκεί. Σε σημείο τέτοιο που ποτέ στη ζωή του δεν έχει προσφέρει τη θέση του σε κάποιον ηλικιωμένο!
Ποτέ! Μάλιστα, αυτό που πάντα βρίσκει για δικαιολογία, είναι ότι οι ηλικιωμένοι, σαν εκείνους που παρακαλούν για μια θέση στο τρόλει ή στο λεωφορείο, σίγουρα στο παρελθόν είχαν πολύ περισσότερες ευκαιρίες από αυτόν να καθίσουν σε μια από τούτες τις θέσεις.
Εκείνο όμως, που περισσότερο από όλα τον κάνει να χαίρεται, είναι το να στήνει αυτί και να ακούει τους υπόλοιπους επιβάτες γύρω του, που κατά καιρούς προσπαθούν να τον κάνουν να ντραπεί για τη συμπεριφορά του.
''Καλά, δε ντρέπεσαι καθόλου, αγόρι μου; Δε βλέπεις τόσους ηλικιωμένους γύρω σου, που εκλιπαρούν για μια θέση;''

Του Τάντας όμως το αυτί δεν ''ιδρώνει''. Τό μόνο που κάνει είναι να κουνά το κεφάλι του μια εδώ και μια εκεί, εντελώς αδιάφορα, έτσι που τα μαλλιά του, χτενισμένα καρφάκια, να πηγαινοέρχονται σαν να είναι σκαντζόχοιρος.
''Θα έπρεπε να ντρέπεσαι! Ποιος σε μεγάλωσε έτσι;'' τον ρωτούν διαρκώς οι συνεπιβάτες του γεμάτοι έκπληξη.
''Η οικογένεια Τζίντζιας..'', απαντά αυτός με ήρεμο τόνο στη φωνή του και μασώντας τσίχλα.
''Αυτή η θέση που κάθεσαι, είναι μόνο για μωρά ή ηλικιωμένους. Εσύ ούτε για μωρό, αλλά ούτε και για ηλικιωμένος μοιάζεις! Δεν πρέπει να είσαι πάνω από έντεκα χρόνων!'' του είπαν μια μέρα.
''Και πώς το ξέρετε εσείς αυτό;'' τους ρώτησε τότε ο Τάντας, προτού εκείνοι προλάβουν να ολοκληρώσουν τη φράση τους. ''Μπορεί να είμαι εκατόν είκοσι χρόνων ή διακοσίων έντεκα'' του απάντησε με θράσος και έτοιμος να πνιγεί από τα γέλια.
''Δεν νομίζουμε πως είσαι τόσο μεγάλος'', πετάχτηκε τότε ένα ψηλός άντρας, ρίχνοντας του μια άγρια ματιά. ''Ενενήντα όμως μπορεί και να είσαι''.
''Μα μοιάζει μικρό αγόρι'', πρόσθεσε μια γυναίκα δίπλα του. Σε λίγο πρόσθεσε ''Τώρα όμως που το λέτε, αν τον κοιτάξει κανείς πιο προσεκτικά, θα δει πως είναι λιγάκι ετοιμόρροπος.''
''Έχετε δίκιο! Είναι αυτό το σκαντζοχοιρένιο χτένισμα που μας ξεγελά'', μπήκε στη μέση ένας τρίτος επιβάτης.''Μας συγχωρείτε κύριε αιωνόβιε που σας μιλήσαμε με αυτό το τρόπο''.
''Ηλίθιοι! μονολόγησε ο Τάντας, ''νομίζετε ότι με αυτό το τρόπο θα μου πάρετε τη θέση, αλλά είστε γελασμένοι!''
Όταν έφτασε η ώρα που ο Τάντας έπρεπε να κατέβει, άρχισε σιγά-σιγά, να σηκώνεται από τη θέση του. Κι ενώ όλοι σκέφτηκαν ότι ο ψηλός άντρας που τον είχε ειρωνευτεί, τον είχε καταφέρει να παραχωρήσει τη θέση του σε μια γυναίκα με ένα μωρό στην αγκαλιά, αυτός ο ίδιος άντρας έσπρωξε πίσω στη θέση του τον Τάντας λέγοντας: '' Μα καθίστε κάτω αγαπητέ κύριε. Η κυρία εδώ δίπλα μας είναι νέα και δεν πειράζει να σταθεί λίγο ακόμα όρθια.''
''Σωστά λέει'', είπε ένας άλλος. ''Που το έχουμε δει ένας ηλικιωμένος να δίνει τη θέση σε κάποιον πιο νέο;''
''Μα ούτε που ζήτησα κάτι τέτοιο, αλίμονο πώς θα το τολμούσα να ζητήσω τη θέση από έναν ηλικιωμένο;'' είπε με τη σειρά της η γυναίκα με το μωρό.
Ο Τάντας προσπάθησε πάλι να σηκωθεί, αλλά ο ψηλός άντρας πάλι τον εμπόδισε. Τότε εκείνος άρχισε να ανησυχεί, το στόμα του είχε μείνει ορθάνοιχτο από την εξέλιξη, και η τσίχλα είχε πέσει και είχε κολλήσει στο αθλητικό του παπούτσι. Το λεωφορείο είχε προσπεράσει τη στάση του, κι εκείνος ήταν ακόμα στη θέση του καθηλωμένος από τις ατσάλινες παλάμες του ψηλού άντρα.
Ακόμα και ο ελεγκτής που μπήκε να ελέγξει τα εισιτήρια πήρε μέρος στη συζήτηση, λέγοντας ότι δεν θα τολμούσε να ζητήσει από έναν τόσο ηλικιωμένο να του δείξει το εισιτήριο του.
''Πρέπει να κατέβω'', σχεδόν στριγγλίζει τώρα ο Τάντας.
''Και βέβαια'' του απαντά ο άντρας, ''και μάλιστα θα σας βοηθήσω όπως κάθε ανήμπορο, και να κατέβετε και να διασχίσετε το πεζοδρόμιο μια και έχει πάγο έξω και μπορεί να χτυπήσετε κάπου.''
''Έχω ήδη περάσει τη στάση μου'', ψελλίζει ο Τάντας.
''Μην ανησυχείτε καθόλου, βασιστείτε πάνω μου'', απάντησε ο άντρας.
Τον κατέβασε από το λεωφορείο, μπροστά σε ένα ψηλό κτίριο.
''Θέλω να πάω σπίτι μου'' είπε ο μικρός.

''Μα εδώ σας έφερα κι εγώ'', και του δείχνει το κτίριο, που πάνω από τη πόρτα του είχε μια ταμπέλα που έλεγε, ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ.
''Εγώ δε θέλω να πάω εκεί'', ψιθυρίζει με τρόμο τώρα ο μικρός. Τόσα ακούγονται ότι συμβαίνουν στις μέρες μας, και είχε ήδη πανικοβληθεί.
Άρχισε να προσπαθεί να ξεφύγει, αλλά δεν κατάφερε να αποσπαστεί από τα χέρια του ψηλού άντρα.
''Βοήθεια! Άρχισε να φωνάζει ότι τον απαγάγουν''.
Κάποιοι περαστικοί που σταμάτησαν περίεργοι για το τι συνέβαινε, άκουσαν τον άντρα να τους λέει, καθώς είχε βουτήξει με το ένα του χέρι το τσουλούφι του μικρού, ''δεν θέλει να κουρευτεί, γι' αυτό κάνει έτσι''.
Τον πέρασε από την πόρτα του γηροκομείου, και τον οδήγησε στο γκισέ της προισταμένης .
''Κυρία προισταμένη, σας έφερα έναν εξαιρετικά ηλικιωμένο νεαρό άντρα. Αν και προσπάθησε ο κακομοίρης να βολευτεί στο μπροστινό κάθισμα ενός λεωφορείου, κάποιοι άμυαλοι νέοι ήθελαν να του πάρουν τη θέση. Μετά λύπης του τότε αυτή η άμοιρη ψυχή, παραδέχτηκε ότι είναι εκατόν είκοσι χρόνων!''
''Αυτό μου ακούγεται κάπως υπερβολικό!''απάντησε εκείνη.
''Ναι, ναι... ένα αστειάκι έκανα κι εγώ!..'' φώναξε ο Τάντας.
''Εγώ μπορεί να τον έκανα μέχρι εκατόν πέντε, αλλά εκατόν είκοσι όχι. Ποτέ στο παρελθόν δεν έχουμε φιλοξενήσει έναν τόσο ηλικιωμένο άνθρωπο. Είναι τιμή μας! Και επίσης θαυμάζω τον τρόπο που μένετε κοντά στο πνεύμα των νέων με το τόσο σύγχρονο κούρεμα σας. Θα αποτελέσετε και παράδειγμα για όλους τους γηραιούς κυρίους και κυρίες που φιλοξενούμε στο χώρο μας, και που έχουν παραδοθεί στο πέρασμα του χρόνου. Αφήστε με να σας ξεναγήσω!''
Η Προισταμένη τους οδηγεί από ένα διάδρομο σε μια σκάλα και τους ανεβάζει στον πάνω όροφο.
Τα πόδια του Τάντας ίσα που σέρνονταν.
''Εδώ είμαστε! Αυτό είναι το πιο ευάερο και ευήλιο δωμάτιο. Έχει και μπαλκόνι. Και να σας συστήσω και το συγκάτοικο σας, που ο καημένος είναι παράλυτος από τη μέση και κάτω''.

Πάνω σε ένα κρεβάτι, στην άκρη του δωματίου, κείτονταν ένας ηλικιωμένος άνδρας με γκρίζα γένια, που μουρμούριζε κάτι με φωνή που μόλις κι έβγαινε από τα χείλη του.
''Σας αφήνω να γνωριστείτε!'' είπε η προισταμένη και βγήκε με τον ψηλό άντρα από το δωμάτιο.
''Αδελφέ'', ακούγεται τότε η φωνή του γέροντα από το κρεβάτι στη γωνιά του δωματίου. ''Εύχομαι να είσαι αρκετά δυνατός, για να μπορείς να με βοηθάς κι εμένα, να στέκομαι στα πόδια μου καμιά φορά. Βλέπεις δεν μπορώ μόνος μου. Αλήθεια με βοηθάς να καθίσω λίγο στο κρεβάτι μου;''
Ο Τάντας ούτε που διανοείται να του αρνηθεί. Πλησιάζει χωρίς να ξέρει τι πρέπει να κάνει.
''Πάρε από πάνω μου τη κουβέρτα. Τώρα κράτα με από τις μασχάλες...προσεκτικά ! Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι είναι εύθραυστοι σαν να είναι από πηλό. Θα το ξέρεις αυτό. Τώρα σπρώξε με προς τα πάνω. Έτσι....Ωχ! ...Πονάω!''
Ο Τάντας ανακαλύπτει έκπληκτος ότι ο γέρος είναι τόσο ελαφρύς, λες και είναι κούφια κόκαλα. Φοβάται μη του γλιστρήσει και γίνει κομματάκια.
''Σ' ευχαριστώ'', του λέει ο γέροντας, με κομμένη την ανάσα λες και έσκαβε.
''Θα ξέρεις πολύ καλά, πόσο άσχημα περνάνε τα γεράματα. Όλο αρρώστιες και προβλήματα. Μοναξιά, και ανυπαρξία. Όλοι σε αποφεύγουν λες και έχεις σταματήσει να καταλαβαίνεις τι σημαίνει ζωή, λες και γεννήθηκες γέρος και δεν ήσουν ποτέ ένας νέος που έζησε και πρόσφερε μέχρι να φτάσει στη μεγάλη ηλικία. Όλοι σε αντιμετωπίζουν με ένα συγκαταβατικό χαμόγελο. Όταν περπατούσα με μπαστούνι, αντάλασσα και δύο κουβέντες με κανέναν. Τώρα είμαι ξεχασμένος από όλους. Η όραση μου έχει μειωθεί τόσο, ώστε να βλέπω μόνο σκιές, αλλά πλέον δεν ακούω και καμία φιλική φωνή να με βγάλει από τη μοναξιά μου. Αλήθεια εσύ πόσων χρόνων είσαι;''
Όλοι είδαν ξαφνιασμένοι, ένα νεαρό αγόρι με κατακόκκινο πρόσωπο, να φεύγει τρέχοντας, να βγαίνει στο δρόμο, λες και ήθελε να προλάβει το λεωφορείο που ξεκινούσε εκείνη τη στιγμή από τη στάση. Δεν έρριξε ούτε ένα βλέμμα στο λεωφορείο, τα πόδια του φαίνονταν ότι μόλις προλάβαιναν να ακουμπήσουν στο έδαφος, τα μάτια του ήταν σαν κάρβουνα και τα αυτιά του κατακόκκινα. Έτρεχε πιο γρήγορα κι από τα οχήματα, και δεν σταμάτησε παρά μόνο όταν έφτασε στο σπίτι του, που όρμησε  για να κρύψει τη ντροπή του.