Τα τρία τσεκούρια!!!!

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένας φτωχός ξυλοκόπος, που πήγαινε στο δάσος κάθε μέρα, κι έκοβε ξύλα. Η γυναίκα του τα πουλούσε στη πολιτεία, κι έτσι τα κατάφερναν να μη πεθαίνουν της πείνας.
Μια μέρα που ο ξυλοκόπος γυρνούσε από τη δουλειά του, όπως στάθηκε στην άκρη του ποταμού για να δροσιστεί, το τσεκούρι του του ξέφυγε από τα χέρια, κι έπεσε στο νερό. Ο φουκαράς έκατσε στην ακροποταμιά κλαίγοντας, στη σκέψη πού θα έβρισκε χρήματα να πάρει άλλο τσεκούρι, που ήταν το εργαλείο που του εξασφάλιζε το ψωμί του.
Ξαφνικά από το ποτάμι, βγαίνει ένας γέρος με άσπρη γενειάδα, και τον ρωτά:
-Άνθρωπε μου, γιατί κλαις;

-Μου έπεσε το τσεκούρι μου στο ποτάμι, και δίχως αυτό είμαι χαμένος.
-Εγώ θα σε βοηθήσω. Είμαι το στοιχειό αυτού του ποταμού, και θα σου βρω το τσεκούρι σου.
Ο γέρος βούτηξε, και ξαναβγήκε σε λίγο επάνω, με ένα τσεκούρι στο χέρι. Μα δεν ήταν ένα τσεκούρι, όποιο κι όποιο. Ήταν ένα τσεκούρι ολόχρυσο.
-Αυτό είναι το τσεκούρι σου;
-Όχι, λέει ο ξυλοκόπος. Το δικό μου ήταν σιδερένιο και είχε ξύλινο στειλιάρι. Κάποιος άλλος θα έχει χάσει αυτό το τσεκούρι.
Ο γέρος ξαναβούτηξε και βγήκε πάλι σε λιγάκι, με ένα ασημένιο τσεκούρι στο χέρι.
-Αυτό είναι το τσεκούρι σου;
-Όχι, αποκρίθηκε πάλι ο ξυλοκόπος, το δικό μου ήταν σιδερένιο με ξύλινο στειλιάρι. Αυτό κάποιος άλλος θα το έχει χάσει.
Ο γέρος τρίτωσε τη βουτιά, και σαν βγήκε κρατούσε ένα σιδερένιο τσεκούρι με ξύλινο στειλιάρι.
-Αυτό είναι το τσεκούρι σου;
-Ναι,..ναι, λέει χαρούμενος ο ανθρωπάκος, δεν ξέρω πώς να σε ευχαριστήσω. Μου έσωσες τη ζωή.
Σε ευχαριστώ με όλη μου τη καρδιά.
Ο γέρος του είπε:
-Είσαι τίμιος άνθρωπος και ειλικρινής. Και για να σε επιβραβεύσω, σου δίνω και το ολόχρυσο και το ασημένιο τσεκούρι, εκτός από το δικό σου. Να είσαι πάντα έτσι καλέ μου άνθρωπε.
Ο ξυλοκόπος συγκινημένος τον ευχαρίστησε, πήρε και τα τρία τσεκούρια, και έφυγε με δάκρυα χαράς στα μάτια.
Πούλησε το χρυσό και το ασημένιο τσεκούρι, και έκτοτε ζούσε μια άνετη ζωή.
Αυτός που αγόρασε τα τσεκούρια, θέλησε να μάθει την ιστορία τους. Κι ο ξυλοκόπος του είπε ότι του τα έδωσε το στοιχειό του ποταμού, όταν το δικό του είχε πέσει στα νερά του.
Έπειτα από λίγο καιρό, ο αγοραστής των τσεκουριών, πήρε ένα τσεκούρι, και ξεκίνησε για το ποτάμι.
Έφτασε στην ακροποταμιά, και πέταξε το τσεκούρι του στο νερό. Μετά έκατσε κάτω και άρχισε να θρηνεί, για το τσεκούρι. Στα κλεφτά έριχνε και ματιές, για να δει τι γινόταν.
Όντως έπειτα από λίγη ώρα, παρουσιάστηκε το στοιχειό του ποταμού, και τον ρώτησε γιατί κλαίει.
Κι εκείνος του απάντησε:
-Έπεσε το τσεκούρι μου στο νερό. Και αναρωτιέμαι τι θα κάνω χωρίς αυτό.
-Μην ανησυχείς, θα στο φέρω εγώ...του είπε το στοιχειό.
Μετά από λίγη ώρα ανέβηκε ξανά στην επιφάνεια, με ένα ολόχρυσο τσεκούρι, γεμάτο πολύτιμα πετράδια.
-Αυτό είναι το τσεκούρι σου;
-Ναι...ναι... αυτό είναι, λέει ο ψεύτης, βιαστικά και κάνει να πάρει το τσεκούρι στα χέρια του.
Το γέρικο στοιχειό τότε, θυμωμένο, του είπε:
-Ψεύτη!!... Η απληστία σου και το ψέμα σου, καθώς και η ατιμία σου, ξέρω τι ανταμοιβή θέλουν.
Και με μία κίνηση, βουτάει τον κατεργάρη, και τον εξαφανίζει στο πάτο του ποταμού.
Κανένας δεν τον ξανάδε, και κανένας δεν άκουσε ποτέ του τίποτα γι' αυτόν!!!!