Το δοξάρι, το ελάφι, και το πουλί που μιλούσε!!!!

Ένας πλούσιος Αζτέκος έμπορος, είχε τρεις γιους. Σαν κατάλαβε ότι πλησίαζε η ώρα του για να πεθάνει, φώναξε τους τρεις γιους του, και τους είπε:

-Γιοι μου αγαπημένοι,... η ζωή μου σώνεται... Προτού πεθάνω,.. θέλω να σας θυμίσω, ότι όλη μου τη ζωή, αγωνίστηκα για να είμαι πιστός στις φιλίες μου,.. τίμιος στις δουλειές μου, ..υπεύθυνος, και παλικάρι στο πόλεμο. Αν κάνετε κι εσείς το ίδιο,... θα είστε πάντα αγαπητοί, κι ευτυχισμένοι. Αυτή είναι και η μοναδική πατρική συμβουλή που σας δίνω... Αλλά θα σας αφήσω και τρεις μοναδικούς θησαυρούς,.. που θα σας βοηθήσουν πιο πολύ από τα χρήματα. Ένα δοξάρι, που καμία σαΐτα του δε λαθεύει το στόχο,.. ένα ταχύτατο ελάφι, που μπορεί να πάει σαν τον άνεμο τον αφέντη του όπου θέλει,... και ένα πουλί που μιλάει, και που λέει στον αφέντη του όσα μαθαίνει. 
Ύστερα ο έμπορος, τους έδωσε την ευχή του, ..και ξεψύχησε.
Μετά το θάνατο του πατέρα, ο πρώτος γιος είπε:

-Εγώ είμαι πρωτότοκος, γι' αυτό και θα διαλέξω πρώτος. Διαλέγω το δοξάρι.
-Εγώ είμαι ο δεύτερος σε σειρά, γι' αυτό θα διαλέξω τώρα εγώ. Από το πουλί και το ελάφι, προτιμώ το ελάφι. 
Έτσι ο τρίτος, πήρε το πουλί που μιλάει, και σκέφτηκε:
''Δε βλέπω να μου χρησιμεύει και πολύ, αλλά θα το φροντίζω, γιατί είναι η κληρονομιά του πατέρα μου''.
Μετά τη μοιρασιά, τα τρία αδέλφια χώρισαν, για να φτιάξει ο καθένας τη ζωή του.
Ο πρώτος, έγινε ξακουστός κυνηγός και έκανε μεγάλη περιουσία.
Ο δεύτερος, έγινε ξακουστός μαντατοφόρος κι έκανε μεγαλύτερη περιουσία από τον πρώτο.
Μεγάλη χαρά ένοιωθαν και οι δύο, για τις περιουσίες τους και τη φήμη τους.
Και ήταν σίγουροι, ότι ο μικρός θα ήταν ένας αποτυχημένος. Μα αυτό που έμαθαν, τους έκανε να ''σκάσουν'' από τη ζήλια τους.
Ο μικρότερος έγινε πρώτος συμβουλάτορας του βασιλιά. Είχε δόξα, χρήματα, τιμές, και ζούσε στο παλάτι. Είχε δύναμη, χάρις στο πουλί που μιλούσε.
Εκείνος έστελνε συχνά το πουλί, να δει τι κάνουν τα αδέλφια του γιατί του έλειπαν πραγματικά.

Και χάρηκε για τη καλή ζωή, που είχαν αποκτήσει.
Τα δύο αδέλφια όμως, συναντήθηκαν για να σχεδιάσουν πώς να βγάλουν από τη μέση τον αδελφό τους και να του αρπάξουν το πουλί, ώστε να γίνουν αυτοί συμβουλάτορες. Τα σχέδια τους, τα άκουσε το πουλί, που καθόταν σε ένα κλαρί κοντά τους. Κι όταν επέστρεψε για να πει στον αφέντη τους τα νέα των αδελφών του, του φανέρωσε τα βρώμικα σχέδια τους.
Ο μικρός αδελφός, έβαλε τα κλάματα. Όχι γιατί φοβήθηκε τα αδέλφια του. Αλλά γιατί σκέφτηκε το πατέρα τους.
-Δε φοβάμαι τα αδέλφια μου, μα σκέφτομαι ότι θα ''τρίζουν'' τα κόκαλα του πατέρα μου στο τάφο του, σαν δει το άσχημο φέρσιμο τους. Δεν το πιστεύω ότι είναι τόσο κακοί. Θα δούμε τι θα γίνει.....
Την άλλη μέρα, προς το μεσημέρι, τα δύο αδέλφια είχαν φτάσει στο παλάτι. Ο μικρός αδελφός έκανε ότι ξαφνιάστηκε ευχάριστα, όταν έμαθε ότι τα είχαν καταφέρει στη ζωή τους, τους παρουσίασε στο βασιλιά, και τους περιποιήθηκε όπως κανέναν άλλον. Και για να ξεκουραστούν από το ταξίδι, είχε δώσει εντολή να ετοιμάσουν τα καλύτερα δωμάτια για τα αδέλφια του.
Εκείνοι πραγματικά κουρασμένοι, έπεσαν νωρίς για ύπνο.
Ο μικρότερος όμως, έκατσε να μάθει τα νέα της ημέρας από το πουλί που μιλούσε.
-Ο βασιλιάς του γειτονικού βασιλείου, έχει ετοιμάσει στρατό κρυφά, μεγάλο σε αριθμό, για να μας επιτεθεί στις έξι το πρωί και να καταλάβει το βασίλειο μας. Θα μας επιτεθούν συγχρόνως σε αυτά τα δύο σημεία. 
Ο συμβουλάτορας έτρεξε αμέσως,  και ανακοίνωσε τα νέα στο βασιλιά.
Ο βασιλιάς άρχισε να βηματίζει απελπισμένος.
-Δυστυχία μας!!!!... αναφώνησε. Τι θα κάνουμε, που οι καλύτεροι μας αξιωματικοί λείπουν και άφησα ελεύθερους του στρατιώτες να πάνε στις οικογένειες τους. Δεν προλαβαίνουμε ούτε να τους ειδοποιήσουμε.
-Μεγαλειότατε, βασιστείτε επάνω μου...είπε ο μικρός αδελφός, έπειτα από γρήγορη σκέψη.  Εγώ θα δώσω τη λύση. Μα σαν ανταμοιβή θέλω να κάνετε άρχοντες τα αδέλφια μου.
Ο βασιλιάς το υποσχέθηκε, μα δεν ήταν καθόλου σίγουρος ότι τρεις άνθρωποι θα έσωζαν το βασίλειο.

Ο πρώτος συμβουλάτορας, πήγε και ξύπνησε τα αδέλφια του, λέγοντας τους, πώς είχε η κατάσταση.
Τα δύο αδέλφια στη στιγμή ξέχασαν και τους λόγους που τους είχαν φέρει εκεί, και άκουσαν με προσοχή τον αδελφό τους, που τους είπε για τον κίνδυνο που απειλούσε τη χώρα.
Δεν τους έκανε όμως καμία κουβέντα για την ανταμοιβή που ζήτησε από το βασιλιά.
-Εσύ είπε στον δεύτερο, θα μας πας με το ελάφι σου, στο στρατόπεδο του εχθρού. Αποκλείεται να προχωρούν τόσο γρήγορα όσο το ελάφι σου. Στη συνέχεια το πουλί που μιλάει, θα μας πει 
ότι θέλουμε να μάθουμε, κι έπειτα θα ενεργήσεις  εσύ με το δοξάρι σου, ...είπε στον πρώτο.
Ο πατέρας μας, μας  άφησε ένα ένδοξο όνομα. Όποιος το ακούει, λέει να, αυτοί είναι οι γιοι, του πιο τίμιου, καλόψυχου και γενναίου πολέμαρχου, που υπήρξε ποτέ. Ας το τιμήσουμε!!!
Τα δύο αδέλφια ετοιμάστηκαν στη στιγμή. Και καβάλα κι οι τρεις στο ελάφι, έφτασαν τα εχθρικά στρατεύματα. Αμέσως το πουλί που μιλάει, πέταξε προς αυτά, και επέστρεψε, λέγοντας τους πού βρισκόταν ο γείτονας βασιλιάς. Στη στιγμή, ο πρωτότοκος έριξε μια σαΐτα προς τα εκεί, και πέτυχε το βασιλιά κατάστηθα. Ο εχθρικός στρατός έπαθε πανικό. Νόμισαν ότι κάποιος τους έκανε μάγια και οι μισοί γύρισαν τα άλογα τους και το έβαλαν στα πόδια. 
Μα ξαφνικά ένας αξιωματικός, τους φώναξε:
-Μη φεύγετε,...ελάτε να βρούμε ποιος σκότωσε το βασιλιά μας και να πάρουμε εκδίκηση. 
Μα πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του και να ξεκινήσει με τους στρατιώτες την επίθεση, μια δεύτερη σαΐτα, ''έσκισε'' τον αέρα, και τον έριξε κάτω και αυτόν, νεκρό. 

Αυτή ήταν η χαριστική βολή. Άλλοι έτρεχαν πανικόβλητοι πεζοί,.. άλλοι καβάλα στα άλογα,.. αλλά όλοι σίγουροι, ότι το γειτονικό βασίλειο, το προστάτευαν μαγικές δυνάμεις.
Τα τρία αδέλφια γύρισαν στο παλάτι, με το πτώμα του βασιλιά και του αξιωματικού, πάνω σε ένα άλογο. Και ο λαός και ο  βασιλιάς έμαθαν σαν αστραπή τα νέα, πριν φτάσουν ακόμα. Όλοι τους τίμησαν και τους ζητωκραύγασαν. Και στο τέλος, τους απονεμήθηκαν τίτλοι αρχόντων.
Ο μικρός αδελφός, γύρισε στα δύο αδέλφια του και τους είπε:
- Τι χαρά είναι αυτή...., τώρα όλοι θα είμαστε άρχοντες και θα ζούμε μαζί. 
Τα δύο αδέλφια κοιτάχτηκαν με ντροπή, και κατέβασαν τα κεφάλια τους. Κατάλαβαν ότι κι οι τρεις μαζί, ήταν φοβερός συνδυασμός. Αισθάνονταν και υπέροχα που τίμησαν το πατέρα τους.
Μα πριν φανερώσουν στον μικρό τίποτα, εκείνος τους άνοιξε την αγκαλιά του. 
Κι εκείνοι τον αγκάλιασαν κλαίγοντας με δάκρυα  πραγματικής χαράς, και εξιλέωσης!!!