Όλυμπος!...Το βουνό των Θεών!...

Όταν επικράτησε πάλι η ειρήνη, ο Δίας διάλεξε για κατοικία του, το πιο ψηλό βουνό της Ελλάδας τον Όλυμπο, και στην κορυφή του έκτισε, ένα πανώριο παλάτι.
Στην πιο λαμπρή αίθουσα του παλατιού δέσποζε ο θρόνος του, από χρυσάφι, ελαφαντόδοντο και πετράδια.
Εκεί ζούσαν και οι υπόλοιποι Θεοί, μέσα στις απολαύσεις και την ευδαιμονία.
Κάθε αυγή, η Ηώς, ανέβαινε με το άρμα της στον Όλυμπο, για να φέρει το φως της ημέρας, ενώ η Ήβη, η Θεά της νιότης, πρόσφερε στους Θεούς, νέκταρ και αμβροσία.
Σε ένα άλλο ανάκτορο, λίγο μακρύτερα, ζούσαν οι τρεις Μοίρες, η Κλωθώ, η Λάχεση και η Άτροπος.
Οι τρεις θεότητες του πεπρωμένου, έκλωθαν τις ζωές των ανθρώπων με χρυσές και μαύρες κλωστές.
Χρυσές για τις ευτυχισμένες μέρες και μαύρες για τις ημέρες των βασάνων.
Η Κλωθώ, έγνεθε το νήμα της ζωής, η Λάχεση μοίραζε αυτό που ήταν γραφτό να λάχει στον καθένα, και η Άτροπος, όταν μια ζωή έφτανε στο τέλος της, έσπαγε την κλωστή και τότε κάποιος θνητός στη γη πέθαινε.
Ο καθένας μας έχει κάποιο ρόλο στη ζωή, μια αποστολή που πρέπει με όλες μας τις δυνάμεις, να την εκπληρώσουμε, για το καλό μας και για το καλό των άλλων.

Ο Δίας κατέβηκε κάποτε στη γη να βρει σύζυγο.
Στην Εύβοια, ζούσε μαζί με την παραμάνα της, τη Μάκριδα, μια πανέμορφη κοπέλα με θεική καταγωγή, η Ήρα. Ο Δίας εμφανίστηκε μπροστά της και της ζήτησε να γίνει γυναίκα του.
Γοητευμένη εκείνη, δέχτηκε.
Οι γάμοι τους έγιναν με λαμπρότητα και οι Θεοί καλοδέχτηκαν τη νέα τους βασίλισσα.
Ο Δίας και η Ήρα αγαπιόνταν αλλά η ζωή τους δεν ήταν πάντα ανέφελη.
Ο βασιλιάς των θεών, ήταν παρορμητικός και οξύθυμος και η γυναίκα του καχύποπτη και ζηλιάρα.
Πρέπει να εμπιστευόμαστε αυτούς που αγαπάμε, και να μη ζηλεύουμε την ελευθερία τους και την ευτυχία τους.
Συχνά όμως ξεσπούσαν καβγάδες ανάμεσα στο ζευγάρι.  Κάποτε μάλιστα η Ήρα, θύμωσε τόσο, που έφυγε από τον Όλυμπο.
Ο Δίας αναρωτιόταν, πώς μπορούσε να ξαναφέρει κοντά του την Ήρα, όταν θυμήθηκε τον Κιθαιρώνα, που διακρινόταν για την ευφυία του.
Του εξιστόρησε τι είχε συμβεί, και εκείνος σκέφτηκε το ακόλουθο τέχνασμα.
Έφτιαξε μια πανέμορφη ξύλινη κούκλα σε μέγεθος γυναίκας. Την έντυσε με υπέροχα ρούχα και την τοποθέτησε σε μια άμαξα, που την έσερναν ολόλευκα βόδια με μεγάλα κέρατα.
Από μακριά, η κούκλα έμοιαζε με αληθινή γυναίκα.

Ο Κιθαιρώνας, άρχισε τότε να γυρίζει εδώ κι εκεί, διαλαλώντας ότι μετέφερε την καινούργια μνηστή του Δία.
Ένα πρωί η Μάκριδα, η πιστή παραμάνα της Ήρας, άκουσε τα μαντάτα και της τα μετέφερε.
Η οργή της θεάς ήταν μεγάλη. Ξεχύθηκε στους αγρούς και πρόφτασε την άμαξα, κι όπως ήταν τυφλωμένη από οργή, κι από ζήλια, ξέσκισε το νυφικό φόρεμα της κούκλας και το πέπλο που έκρυβε το πρόσωπο της. Κατάπληκτη τότε ανακάλυψε το ξύλινο ομοίωμα.
Κατάλαβε ότι ο Δίας, ήθελε να της δείξει τα αισθήματα του, και να συμφιλιωθεί μαζί της.
Αφοπλισμένη από το έξυπνο τέχνασμα, πήρε τη θέση της κούκλας και ο Κιθαιρώνας τη γύρισε στον Όλυμπο, κοντά στον Δία.

Κι όλα αυτά γιατί πολλές φορές, ξεγελάμε τον ίδιο τον εαυτό μας με τις σκέψεις μας. Και δεν συνειδητοποιούμε ότι μας αγαπούν, παρά μόνο αν μας το πουν με λόγια ή με πράξεις.

Ο Κρόνος και ο Δίας!!

Στο σύμπαν κάποτε, βασίλευε ο Τιτάνας Κρόνος, γιος του Ουρανού και της Γαίας, που ήταν παντρεμένος με τη Ρέα.
Υπήρχε μια προφητεία, που έλεγε, ότι κάποιο από τα παιδιά που θα έκανε, θα τον ανέτρεπε από τον θρόνο, και θα του έπαιρνε τη βασιλεία.
Για να μη βγει αληθινή αυτή η προφητεία, ο Κρόνος κατέφυγε σε μια αποτρόπαιη λύση.
Άρπαζε τα ίδια του τα παιδιά μόλις γεννιόνταν, και τα καταβρόχθιζε.
Η όμορφη και στοργική μητέρα Ρέα, έβλεπε τα παιδιά της να χάνονται ένα-ένα, και απελπιζόταν.
Κάποια φορά λοιπόν, ενόσω πλησίαζε να γεννήσει, πήρε μια μεγάλη απόφαση.
Το μωρό της το γέννησε κρυφά, και στον άντρα της παρουσίασε μια φασκιωμένη πέτρα.
Έκείνος, ανυπόμονος όπως ήταν, καταβρόχθισε την πέτρα χωρίς να αντιληφθεί την διαφορά.
Το μωρό ήταν ένα πανέμορφο αγοράκι, με λαμπερά μάτια και χρυσά μαλλιά.
Για να το σώσει η Ρέα, το έκρυψε σε μια σπηλιά στην Κρήτη, που λεγόταν Ιδαίον Άντρον.
Έτσι ο μικρός που ονομάστηκε Δίας, ανατράφηκε από τις Δικταίες Νύμφες του βουνού, και τρεφόταν με το γάλα της κατσίκας Αμάλθειας.

Ο καιρός κυλούσε, και ο Δίας μεγάλωνε γρήγορα.
Η δύναμη και το θάρρος του, θέριευαν όλο και περισσότερο, μέρα με τη μέρα.

Όταν αντρώθηκε πια, έμαθε την αλήθεια για τον πατέρα του, και αποφάσισε να αναμετρηθεί μαζί του. Πεισμωμένος, και οργισμένος για την τύχη που είχαν τα αδέλφια του, και για το ότι κι ο ίδιος θα είχε την ίδια τύχη, αν η μητέρα του δεν έπαιρνε την πρωτοβουλία να τον σώσει.
Στη μάχη του με τον πατέρα του, νικητής βγήκε ο Δίας, ο οποίος αφού μέθυσε τον πατέρα του, τον ανάγκασε να απελευθερώσει τα αδέλφια του.Ο Κρόνος εκθρονίστηκε και ο Δίας, ελεγκτής της αστραπής, του κεραυνού και της βροχής,  έγινε ο κυρίαρχος του βασιλείου, ανώτατος άρχοντας όλων των Θεών, πραγματοποιώντας έτσι και την προφητεία.
Συνάντησε όμως πολλά εμπόδια στην επιβολή της κυριαρχίας του. Γιατί με το που πήρε το βασίλειο, παρουσιάστηκαν κι άλλοι διεκδικητές του θρόνου, οι Τιτάνες.
Οι Τιτάνες, παιδιά του Ουρανού και της Γαίας, με τεράστια σωματική δύναμη, κήρυξαν τον πόλεμο στον νέο βασιλιά του σύμπαντος, για να πάρουν την εξουσία.

Τότε ο Δίας, ακολουθώντας τη συμβουλή της Γαίας,  ζήτησε τη βοήθεια των μονόφθαλμων γιγάντων, που ζούσαν έγκλειστοι στα έγκατα της γης, τους Κύκλωπες, αφού νίκησε το μυθικό τέρας Κάμπη που τους φρουρούσε.
-Χρειάζομαι τη βοήθεια σας ....τους είπε. Οι Τιτάνες ετοιμάζουν επίθεση για να με ρίξουν από τον θρόνο. Αν με βοηθήσετε να τους νικήσω, μετά τον πόλεμο, για ανταμοιβή, θα σας ελευθερώσω από την υπόγεια φυλακή σας.
-Θα σε βοηθήσουμε...του απάντησαν, και του έδωσαν τις αστραπές, τη βροντή και το σφυρί, τα οποία από τότε έγιναν σύμβολα της δύναμής του.
Επίσης έδωσαν πολεμικά όπλα στον Ποσειδώνα και τον Άρη.
Στο πλευρό του Δία, πήραν θέση και οι τρεις Εκατόγχειρες, που ήταν επίσης φυλακισμένοι,και είχαν εκατό χέρια ο καθένας.

Η μάχη που ακολούθησε ήταν φοβερή, και κράτησε δέκα ολόκληρα χρόνια.
Ο Δίας εξαπέλυε κεραυνούς και οι Κύκλωπες και οι Εκατόγχειρες εξαπέλυαν βροχή από βράχια πάνω στους εχθρούς τους. Με τα πολλά, οι Τιτάνες εξουθενωμένοι και νικημένοι, ρίχτηκαν στα έγκατα της Γης, στα Τάρταρα. Κι αυτό ήταν το τέλος τους, και το τέλος του πολέμου μαζί τους. Φρουροί τους μπήκαν οι Εκατόγχειρες.
Στα Τάρταρα φυλακίστηκε κι ο Κρόνος, με φύλακα τη Νύχτα, κι αργότερα πήρε χάρη και έγινε βασιλιάς στα Ηλύσια Πεδία όπου κοιμόταν αιώνια.
Κι από αυτόν τον πρώτο μύθο, βγαίνει το συμπέρασμα, ότι ποτέ δεν πρέπει να είμαστε άπληστοι και άπονοι, γιατί η ίδια η ζωή θα μας τιμωρήσει. Κι ακόμα, όπως ακριβώς ζητάμε την βοήθεια των άλλων για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες της ζωής, έτσι πρέπει και εμείς να βοηθάμε όπως μπορούμε, όσους έχουν την ανάγκη μας!!..